Text by Jan Desloover
Published in De Standaard Weekblad
09.07.2016
Complexe materie, die aarde. Laura Van Severen raakt er niet op uitgekeken hoe het ogenschijnlijk onbeweeglijke toch constant in beweging wordt gezet. De mens laat niets in rust.
Al twintig jaar rijden Laura Van Severen en haar ouders elke zomer vanuit België naar een bergdorp in de Catalaanse Pyreneeën, in haar tweede moederland. Van achter het raam kijken naar het voorbijglijdende landschap. Een high speed diavoorstelling, alles continu in transformatie, het oog kan niets vasthouden. Ook dat is de magie van onderweg zijn. Het hoogtepunt was altijd de passage door het Franse departement Ariège. Gehuchten omgeven door machtige bergflanken. Wat lag daar allemaal achter?
In 2013 ging Van Severen voor het eerst kijken. Een van de grootste talksteengroeves ter wereld. Ook continu in verandering, almaar dieper, breder, door mensenwerk. In Spanje, Duitsland en elders in Europa zocht en vond ze andere sites die getuigen van ‘ongelooflijke en massieve interventies’. Het landschap wordt vaak gelinkt aan stilstand, stasis. Maar zo beleven we het haast nooit, en zo ís het eigenlijk ook niet. We bewegen ons erdoor, het trekt aan ons voorbij. Of we zetten, graven, kappen, bouwen en verbouwen het naar onze hand. Voor haar project Land – on the brink of some formidably complex matter heeft Laura Van Severen die fluïditeit en fragmentatie, die eindeloze constructie en destructie fotografisch vertaald.
Foto’s knoeien met de schaal van de wereld, zei Susan Sontag. Van Severen benut die kracht van het medium optimaal. Het is raden naar afstanden en verhoudingen in haar beelden, naar begin en einde, in- en uitgang. Duizelingwekkend en desoriënterend is het, precies hoe Van Severen het ervaart.
Dat effect zit ook in het boek dat straks verschijnt, al is de kijker hier minder hulpeloos. Van Severen zet ons ook achter de knoppen: de opmaak en binding laten toe dat we naar believen beelden kunnen combineren en sequenties maken. Een heel klein beetje god spelen.